Teodor🐱

marca 07, 2020

Teodor🐱

Hej!

Chciałabym wam kogoś przedstawić. 

Poznajcie Teodora, grubaśną kulkę, która jest przeuroczym stworzeniem. Teoś jest już ze mną od 2013 roku, a dokładnej pod jego koniec. 

Jego historia przed tym, jak trafił do mnie, nie jest mi doskonale znana. Wiem tyle, ile przeczytałam na kartce, którą zamieścili właściciele sklepu zoologicznego. Według niej, kociaki zostały wywalone na śmietnik, same bez matki. Było tam też coś o ludziach, który mogli dopuścić się przemocy wobec nich. 

Miałam wtedy 13/14 lat i wiedziałam, że muszę ubłagać mamę, żebyśmy go ze sobą zabrały. Zdawałam sobie sprawę z tego, że nie będzie to łatwe, zważając na to, że pierwszego kotka dostałam kilka miesięcy wcześniej, a musiałam prosić o niego całe swoje dotychczasowe życie. 

Na początku mama kręciła nosem, wiadomo wydatek, plus dwa zwierzaki w domu, a teraz jeszcze jeden? 

Nadarzyła się okazja i już 10 minut później wracałam do auta z małą, puchatą kulką, która została jako ostatnia w klatce. 

Przywieźliśmy go do domu i oczekiwaliśmy reakcji starszych, czworonożnych domowników. Obwąchiwali się, zaczepiali i bawili. Nie minęło kilka godzin, a wszystkie bardzo się polubiły. 

Teodor - bo imię wybrałam ja ze względu na to jaką kulką był - zmienił się diametralnie! 

Jego oczy przestały być smutne, przestał chować się po kątach, nie był już wystraszony, zaczął się łasić i mruczeć. 

Jak bym w skrócie go opisała?

Gruba, 7/8 kg puchata kulka, która jest leniwa, tak bardzo, że nawet nie chce mu się przyjść po lepszy smakołyk. Jest samotnikiem, ale gdy doskwiera mu brak zainteresowania, przychodzi sam i domaga się głaskania, dosłownie rzuca się pod nogi i mruczy, tak długo aż go ktoś nie dotknie. 

A teraz łapcie zdjęcia :)