𝕻𝖍𝖔𝖙𝖔𝖓𝖎𝖆𝖑𝖑𝖊: luźne pogawędki

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą luźne pogawędki. Pokaż wszystkie posty

maja 11, 2021

Forma terapii📒📷

Czym jest dla mnie fotografia i pisanie? Dlaczego tak bardzo to lubię? Co mi to daje?

Zarówno robienie zdjęć, jak i późniejsze pisanie wierszy okazało się moją własną formą terapii.

Gdy byłam smutna - pisałam.

Gdy byłam zła - pisałam, pstrykałam zdjęcia.

Gdy byłam szczęśliwa - uwieczniałam chwile na zdjęciach.

W mojej głowie od zawsze mam wir myśli, które często ciężko mi okiełznać. Zaczynałam od fotografii.

Poczułam, że to coś więcej niż robienie zdjęć, wtedy gdy otrzymałam swój pierwszy aparat. Moja radość się nie kończyła, wręcz przeciwnie. Z każdym dźwiękiem migawki, moje serce wypełniało się euforią.

Wraz z wiekiem dorastania, myśli stawały się bardziej poważne, bo i ja dojrzewałam.

Pierwsze ckliwe momenty, zawody miłosne, zauroczenia. Pierwsze przyjaźnie i problemy.

Frustrowało mnie to, że poprzez zdjęcia nie mogę wyrazić w 100% swoich uczuć.

Więc wtedy zaczęłam pisać.

Jak cudownie było przelewać słowa na papier i pozbywać się ich z głowy. Wszystkie zmartwienia wyrzucałam z umysłu, ale za to uwieczniałam atramentem.

W momencie kiedy po raz pierwszy się zakochałam i w dodatku wzajemnością, odkryłam, że moje bazgroły w brudnopisie, mogą stać się piękna sztuką.

W ten sposób Zaczęłam pisać wiersze. Najpierw adresowane dla mojego chłopaka, a potem powstawały na bazie targających mną uczuć.

Każda sytuacja w związku, była inspiracją. Gdy było cudownie i jak z bajek, powstawały wiersze przepełnione miłością i pozytywami.

Gdy były kłótnie i burzliwe dni, powstawały wiersze gniewne i mroczne, tak jak moja dusza w tamtych momentach. Chciałam być w tym autentyczna i mi się to udawało.

Później jakoś przestałam. Straciłam wene, czas, a nawet i może chęci. I zauważyłam, że znowu w głowie mam za dużo myśli. Nie umiem ich wyrzucić i ciągną się za mną, nieważne gdzie bym nie poszła. W dodatku pojawiało się ich coraz więcej i więcej, aż mam bardzo przepełnioną głowę.

Dlatego chcę wrócić do swojej pasji, czyli mojej terapii.

Bo jeśli to mi pomaga, to chcę z tego korzystać.

A czym dla Was jest pasja? Pomaga wam w czymś? Jeśli tak to w czym i co to jest?

Podzielcie się tym ze mną w komentarzu.

Miłego wieczoru!

kwietnia 14, 2021

Worse days 🌪

Ostatnie dni były dla mnie dosyć ciężkie, dołujące i całkowicie wykluczyły mnie z życia.

Stałam się niemal robotem i robiłam tylko i wyłącznie to, co musiałam.

Chodziłam do pracy, coś jadłam lub opychałam się do bólu brzucha, a potem płakałam.

Naprawdę nie pamiętam kiedy ostatni raz miałam tak złe dni.

Najgorse w tym wszystkim było to, że nie mogłam się za nic zabrać. Zawsze odnajdywałam oazę spokoju w książkach, ale na domiar złego, dostałam jakiejś awersji do książek. Już samo spojrzenie na półkę mnie odpychało, a chęci wyparowywały. Byłam na tyle słaba emocjonalnie, że nie chciało mi się robić podstawowych rzeczy. Dlatego też jak najszybciej chodziłam spać. Mój ostatni tydzień można podsumować tak; sen, praca i łzy.

I wiecie, to że mamy gorsze dni jest okay, ale w momencie kiedy na codzień jesteście bardzo pozytywni i robicie mase rzeczy, żeby tylko nie marnować czasu, a tu nagle przychodzi gorszy okres i wpadacie w ciemną dziurę, to przytłacza was jeszcze bardziej. Nagle nie możecie zrobić nic, bo totalnie wyparowało z was życie.

Osoba, której chciałam się z tego wszystkiego wygadać, była też osobą, której czułam, że nie mogę powiedzieć nic, dlatego borykałam się z tym wszystkim sama.

Ale w końcu z tego wyszłam. Wolne od pracy, ale przede wszystkim jedna mała rzecz, która pojawiła się jako nowość w ciągu dnia, dodała mi takiego kopa i szczęścia.

Pojechałam do chłopaka i zapytałam czy pojedziemy na przejażdżkę.

On złapał za rower, ja ubrałam rolki i pędziliśmy pod wiatr. Było tak przyjemnie!

Słychać było śpiew ptaków, kołyszące się od podmuchu wiatru drzewa. Na polu jeździł traktor, szum rolek po asfalcie i promienie słońca na skórze. Po prostu odżyłam. Poczułam się wolna i mimo zmęczenia w nogach, odpychałam się ile sił, żeby tylko szybko jechać. Później co prawda chłopak musiał mnie trochę pociągnąć, ale była frajda.

Pokażę wam nawet zdjęcia, kktóre udało nam się zrobić, bo są magiczne! 🧚🏽‍♀️

Jaki jest morał tej historii?

To, że złe dni występują jest okay, ale trzeba z nich wyjść, trzeba znaleźć coś co pozwoli nam poczuć się znowu powerful!

Jak Wam minęły ostatnie dni? Zrobiliście coś ciekawego?

Milłego dnia kochani!

lutego 10, 2021

Home sweet home

grudnia 25, 2020

I hate winter❄

Hej, hej, hej!

Co tam u Was? Jak minął Wam wczorajszy wieczór?

Co dostaliście pod choinkę?

Ja jestem ogromnie szczęśliwa, ponieważ Boże Narodzenie to moje ulubione święto i zawsze w tym okresie dostaję tyle pozytywnej energii!

Choć muszę przyznać, że chyba łapie mnie przeziębienie, bo coś gardło mnie boli i głowa. No, ale pij więcej gazowanego Sandr. Gazowanego i w dodatku zimnego. Ahh, czasami pokusy bywają silniejsze, czyż nie?

Dziś jednak nie o pokusach mowa, a o tym, dlaczego nie lubię zimy.

Od zawsze nie ukrywam, że ta pora roku jest najmniej lubiana przeze mnie, a dziś ujawnię dlaczego.

1. Jest zimno.

Niewyobrażalnie zimno dla mojego organizmu. Zawsze mam zmarznięte ręce i stopy. Nigdy nie idzie ich ogrzać, przez co sztywniją, a mi jest ciężko wykonać proste rzeczy. Przez to zimno, często łapią mnie okropne skurcze, które trwają nawet po kilkanaście minut i są bardzo bolesne.

2. Po śniegu zawsze jest klapa.

Co prawda od dawna już śniegu na zimę nie było, ale jeszcze kilka lat wstecz...

Uwielbiam widok białych płatków śniegu, puszyysty puc spadający z nieba jest ślicznym obrazem, ale gdy tylko troszkę się ociepi, zacznie padać deszcz, powstaje okropna breja, która moczy tylko nasze skarpetki i brudzi wszstko dookoła.

3. Szybko robi się zimno.

Kiedyś przeszadzało mi to bardzej, wracałam ze szkoły i z autobusu wracałam po ciemku do domu. Czasami zabierałam się po drodze z kolegą i było raźniej, ale częściej po prostu szłam sama i nie czułam się zbyt komfortowo. Gdy doszłam już do domu, czułam się tak, jakby był środek nocy. Czułam ciągłe zmęczenie, nic mi się nie chciało.

Teraz też tak mam, ale staram się mimo wszystko coś porobić, gddy znajdę czas. Ale sztuczne światło to nie to samo co Słońce.

4. Każdy marudzi.

Powiedzcie mi, czy zauważyliście, że najwięcej ludzie marudzą w okresie jesienno-zimowym?

Nic tak nie demotywue, jak narzekanie na wszystko. Zwłaszcza te wspólne, haha.

5. Brakuje mi Słońca.

Promienie Słoneczne, dają mi ogromną radość. Motywują, wywołują uśmech na twarzy, ocieplają serduszko. Zimą nie widać go za często. Prawie w ogóle. A ja straszne tęsknie za tym, jak nawet przez szybę paliło mi skórę.

6. Zwierzaczki marzną.

Nienawidzę patrzeć na te wszystkie kociaki i psiaki na tym zimnym dworze.

Biedne nie mają się gdzie podziać i co ze sobą zrobić.

Najchętniej przygarnęłabym je wszystkie, ale nie jestem w stanie posiadać tyle zwierząt :(

7. Moje włosy zamieniają się w sztywne druty.

To jest nawet śmieszne w wyglądzie, ale tragiczne w strukturze włosa.

Niszczą się przez to strasznie, następnie puszą, kruszą, wysychają... Zima i włosy? Złe połączenie.

8. Zamarznięte szyby w aucie.

Chyba to wkurza najbardziej. Zanim auto się rozgrzeje i widoczność będzie lepsza mijają wiekiiiii. Trzeba skrobać szyby, przez co marzną ręce, człowiekowi spada temperatura, sztywnieje i potem musi jeszcze czekać aż sam się ogrzeje, żeby móc dobrze prowadzić.

To by było chyba na tyle w ty poście.

Nic na chwilę obecną nie przychodzi mi do głowy.

A czy Wy lubicie zimę? Jeśli nie to za co?

Zapraszam Was na mojego ig. Staram się codziennie tam coś wrzucić :>

<a href=https://www.instagram.com/photonialle/?hl=pl>INSTAGRAM</a>

grudnia 02, 2020

Body🚶‍♀️🚶‍♂️

Jesteśmy piękni. Jesteśmy młodzi.

Mamy swoje skazy, mamy swoje dobre strony. To wszystko sprawia, że jesteśmy wyjątkowymi ludźmi, jesteśmy idealni.
Jestem piękna, czuję się piękna. Moje ciało jest młode, jędrne, jest szczupłe. Mam mały biust, który kocham z całego serca i nie wyobrażam sobie bym mogła mieć inny. Bo ze wszystkich jakie miałam w tym najbardziej czuję się dobrze. Mam kilka rozstępów na piersiach i jestem w nich cholernie zakochana, mam widoczne żyły na ciele, na twarzy i uważam je za piękny dodatek do całości, posiadam mniejsze i większe pieprzyki. Niektóre są urocze, inne mniej, ale to w porządku. Uwielbiam je. Mam cellulit na pośladkach, ale kogo to obchodzi? Uwielbiam swój tyłek w koronkowej bieliźnie, uwielbiam swoje piersi w delikatnym biustonoszu.
Ubóstwiam ciała w pięknej bieliźnie.
Ludzkie ciało jest piękne. Damn! Mam na jego punkcie obsesje. Uważam, że powinniśmy je eksponować. Jest zbyt piękne aby je chować, ale wszystko ze smakiem!
Kobiety mają piękne ciała, mężczyźni również. Kocham jedne i drugie. Lubie je dotykać, obserwować, podziwiać jak się zmieniają.
Uwielbiam nagość. Jest wyjątkowa.
Więc cholera jasna pokochajcie swoje ciała. Jesteście piękni! Pielęgnujcie je i kochajcie.
Ja swoje pokochałam i jestem z tego cholernie dumna.
Jeśli ty swojego nie akcetujesz, to mam nadzieję, że szybko to zmienisz, bo twoje ciało jest piękne.
Pokochaj je, zanim je stracisz!

Buziaki kochani!

listopada 01, 2020

Pomarudziłam🤷‍♀️

Jak się czujecie z tym wszystkim co ostatnio się u nas na świecie dzieję?

Jak Wasze samopoczucie?

U mnie dosyć dziwnie. Jestem cięgle ospała, zmęczona, nie mam na nic ochoty, nawet na dobre jedzonko! Ja, największy żarłok czegokolwiek, nie mam nawet ochoty na słodycze.

Cały czas chodzę podenerwowana, cięgle się czymś stresuję i nie wiem jak długo tak pociągnę. Od intensywnego myślenie migrena nawiedza mnie codziennie.

Przez ten Cały stres moja cera jest w najgorszym stanie jaki kiedykolwiek miałam, a jak wiecie cery problematyczniej w ogóle nie mam.

Także przez to wszystko czuję się jeszcze gorzej.

Boję się kolejnych obostrzeń związanych z wirusem, bo nie wydaje mi się, ja po prostu to wiem, że władza wcale nie stara się pomóc nam obywatelom. Nasyła nas samych przeciwko sobie. Nie jest w stanie nas uchronić, a jedyne co z tych zakazów wychodzi to utrata pracy, o którą cały czas się martwię, bo jak wiecie, gdy będzie większy kryzys, to zwolnienia pójdą, tak jak było to na początku. Jest też strach przed zwykłym wyjsciem z domu, bo nie wiadomo, czy ktoś cię nie zaatakuję, czy policja nie przyczepi się o coś i z chęcią wlepi mandat. Jakby nie mam nic do policjantów, sama mam kilku w rodzinie, ale wiecie jak jest. Mają zadania do wykonania, to wykonują.

Strasznie denerwują mnie też te godziny seniorów.. dlaczego właśnie w południe? Kiedy to ludzie muszą szykować się do pracy. Aktualnie chodzę na nocki. Przyjeżdżam do domu ok 6, kładę się spać o 6.30 i już jestem zestresowana, żeby wbić się w godziny dostępne dla wszystkich bo o 16 już mnie nie ma. Godziny seniorów są strasznie uciążliwe. Jakby nie mogły być z rana, zwłaszcza że osoby starsze i tak najczęściej wstają po 5/6.

Jeszcze teraz te śmieszne zakazy dotyczące cmentarzy. Czy tylko mnie wydaje się to chore?

Do kościoła można, ale na cmentarz, na wolnym powietrzu już zakaz bo tam koronawirus może zaatakować? Gdzie tu jest logika?

Bardzo lubię Wszystkich Świętych, lubię w ten dzień wybrać się na cmentarz, obejść wszystkie groby(nie tylko swoich bliskich), pomodlić się.

A w tym roku niestety ominie nas to wszystko.

Staram się jak mogę i ograniczam swoje wyjścia na zewnątrz do minimum, mimo to uważam, że wirusa i tak każdy musi złapać i przez niego przejść. Wiadomo, nie wszyscy wyjdą z tego żywi, ale to tak jak w przypadku innych chorób. Masz słaby organizm/lub/i inne choroby? Być może przegrasz, a być może wyjdziesz z tego. Prawda jest taka, że wszystko teraz przypisują koronie, nawet wypadki samochodowe byliby w stanie pod to podpiąć. Więcej ludzi umiera na raka, a nikt nie robi do tego statystyk. Jak mamy pozbyć się wirusa, przecież on po prostu nie znieknie. Zamierzają trzymać nas w "zamrożeniu" kilkanaście lat? Aż cała gospodarka upadnie na samo dno? Aż się nie podniesiemy?

Prawda jest taka, że strasznie brakuje mi spacerów i normalnego zaczerpnięcia świeżego powietrza. Nie pamietam kiedy ostatni raz mogłam spokojnie pooddychać.

Od braku kontaktu ze światem (wiecie o co chodzi, taki normalny jak przed wybuchem pandemii) dostaje już kręciołka. Czuję się tym wszystkim przytłoczona. Wychodząc na zewnątrz boję się do kogokolwiek odezwać bo w mózgu pojawia mi się myśl "a co jeśli ma wirusa?".

Potem się wstydzę za te myśli.

Jak myślicie, ile to jeszcze potrwa? Będzie gorzej?

Mi niestety wydaje się, że już za kilka dni wprowadzą Lock Downa i znowu będziemy totalnie uziemieni.

Przepraszam Was za ten marudzący, negatywny wpis, ale musiałam to z siebie wydusić.

Jestem też ciekawa Waszego zdania, więc proszę podzielcie się nim w komentarzu.

Zapraszam Was też na mojego IG jeżeli macie ochotę zobaczyć ostatnią sesję zdjęciową, która miała okazję odbyć się na świeżym powietrzu. Codziennie dawka nowych zdjęć.

photonialle

czerwca 27, 2020

Shyness

Hej kochani.

Dziś przychodzę do Was z postem, dotyczącym n i e ś m i a ł o ś c i .

Nieśmiałość — stan psychiczny, w którym obecne są pewne charakterystyczne elementy na płaszczyźnie emocjonalnej, motywacyjnej, poznawczej lub behawioralnej, pojawiający się w sytuacji, gdy jednostka jest lub wyobraża sobie bycie ocenianą przez inne osoby.

Wikipedia

Lepiej ująć tej przypadłości w słowach nie mogłam.

Tak naprawdę, do niedawna sądziłam, że mało jest na świecie osób nieśmiałych, jednakże w momencie, w którym coraz częściej przebywałam w internecie, zauważyłam nowe przypadki nieśmiałych ludzi.

Okazało się, że jest Nas znacznie więcej, niż przypuszczałam.

Nas, ponieważ sama do tej grupy ludzi się zaliczam.

Jedni uważają, że nieśmiałość jest urocza - i najczęściej jest to zdanie osób pewnych siebie - jest też ta druga strona medalu, która uważa to za najgorszą wadę w całym ich życiu. I tak właśnie uważamy My.

Ja jestem po środku. Z jednej strony nieśmiałość wydaje mi się urocza. To przez nią na moich polikach występuje szkarłatny rumienieć, którego wszyscy tak bardzo uwielbiają, jestem cicha w tłumie, nie wyrywam się do odpowiedzi, ale też nienawidzę tego z całego serca.

Dlaczego?

Już tłumaczę.

Gdy pomyślę ile razy przez to, zrezygnowałam z jakiejś rzeczy, wydarzenia, wyjazdu, z wypowiedzi na dany temat, czy wzięcia udziału w konkursie, to mogłabym nie skończyć liczyć do jutra.

Wielokrotnie odrzucałam propozycje wyjścia do jakiegoś fajnego miejsca, byłam sparaliżowana strachem, gdy miałam iść w większą grupkę ludzi.

Kiedyś nazwałam sobie moją przypadłość wewnętrznym paraliżem. Czuję się wtedy tak, jakby w moim ciele znajdowała się za mała duszyczka, która nie potrafi kierować odpowiednio moimi kończynami, przez to, że są na nią za duże i w tym wszystkim się gubi. Wiem, wiem dziwne, ale tak czuję naprawdę.

Coraz mniej mam swój wewnętrzny paraliż, ale nie ukrywam, że czasami jeszcze się pojawia.

Na przykład wtedy, gdy miałam iść na studniówkę mojego partnera i nie znałam większości osób tam będących. Albo gdy szłam sama plażą, pełną obcych ludzi. Zdarzało się to też na lekcjach, gdy brana byłam do odpowiedzi i od razu jak tylko padło moje imię, robiłam się cała czerwona na twarzy. Mimo tego, że przez 4 lata byłam w klasie z tymi samymi osobami to i tak bardzo się wstydziłam wypowiadać przy nich.

Najbardziej żałuję tych wszystkich rzeczy, z których zrezygnowałam, ponieważ wstydziłam się albo nie miałam dostatecznie dużo odwagi, żeby kazać zamknąć się temu cichemu głosikowi z tyłu głowy.
Niektóre z tych rzeczy jestem w stanie JESZCZE wykonać w swoim życiu, ale większość przepadła raz na zawsze. I to dobija.
Wolę żałować, że coś zrobiłam, niż że nie spróbowałam, ale jak już mówiłam nie zawsze mi to wychodzi.

Ostatnio odkryłam, że nie lubię, jak ktoś oddaje mi podjęcie decyzji.
Choć bardzo chcę się na coś zgodzić, to w środku mam obawę i zazwyczaj się nie zgadzam. Później tego oczywiście żałuję.
Dlatego takie sprawy, jak wyjście na imprezę, wyjazd dokąś, czy cokolwiek związanego z ludźmi, wolę oddać w ręce kogoś innego, aby dana osoba wybrała co robimy.

Staram się każdego dnia walczyć z moją nieśmiałością, bo wiem, że może mi ona zamknąć nie jedną drogę życia, ale każda osoba nieśmiała, wie że jest to bardzo ciężka walka. Muszę przyzanć, że widzę u siebie już postępy i idę na przód z podniesioną głową, mimo tego, iż czasami się potykam i upadam, to wstaję i walczę dalej. O siebie i swoje życie.

A, czy wy jesteście nieśmiali?
Jeśli tak, to jak sobie z tym radzicie? A może znacie takie osoby?
Chętnie poczytam Wasze komentarze!

Zapraszam Was jeszcze na mojego IG poświęconego fotografii.

INSTAGRAM

Pozdrawiam xoxo
Niallerkaa

czerwca 05, 2020

Zacznij od siebie.

Nie zbawię całego świata, ale mogę zbawić siebie.

Jak wiecie, dużo mówię o tym, że należy szanować się nawzajem, dbać o świat, pomagać nawet w małym stopniu, a to wszystko po to, aby planeta była lepsza.

Sama starałam się jak mogę. Starałam się dbać o przyrodę, zamieniłam plastik na szkło, torby wielokrotnego użytku itp. Brałam udział w wypełnianiu dużej ilości ankiet, które miały zmienić jakieś decyzje. Popierałam wszelkiego rodzaju parady, jestem tolerancyjna i staram się nie wypowiadać na tematy innych ludzi - nie zawsze wychodzi, ale się staram. Przekonuje ludzi do wzięcia udziału w różnych akcjach charytatywnych.

Możnaby powiedzieć, że robię wiele, ale...

Dotarło coś do mnie.

Ja nie jestem w stanie zbawić cały świat. Jestem małą istotą, w porównaniu z całą Ziemią.

Ale ta mała istota, właśnie ja, mogę zbawić siebie, tym samym zbawiając świat. Rozumiemcie mnie?

Jeżeli chcemy polepszyć naszą planetę, powinniśmy zacząć od siebie. Gdyby każdy człowiek popracował nad swoim zachowaniem, swoimi myślami, poglądami, gdyby po prostu usiadł na doopie, z kawą w ręku lub czymkolwiek innym, w pustym pokoju, bez żadnych bodźców zewnętrznych i gdyby tak porządnie zastanowił się nad swoją osobą, doszukałby w sobie jakiś skaz. I właśnie o nie nam chodzi. Te niedociągnięcia są bardzo istotne. Dlaczego?

Jak myślicie, aby stać się dobrym człowiekiem, trzeba non stop poprawiać w sobie te najlepsze cechy? Czy lepszy efekt wyjdzie wtedy, gdy każdy popracuje nad swoimi skazami, zlikwiduje je ze swojej osoby?

Ja myślę, że zmienimy świat, likwidując negatywne rzeczy w swoim życiu.

Chodzi mi nawet o takie bubble, jak wpadanie w złość, niecierpliwość, dokopywanie innym niepotrzebnymi komentarzami, brak wsparcia, używanie krzyku, celowe śmiecenie. Dosłownie WSZYSTKO.

Polecam Wam zrobić sobie takie podsumowanie. Wypisać swoje negatywy i bądźcie naprawdę surowi dla siebie. Nie oszczędzajcie się.

Ja wiem nad czym chce pracować.

Chcę zlikwidować szybkie tracenie cierpliwości, unoszenie się niepotrzebnie, obarczanie innych moimi problemami, walka ze swoimi humorkami.

Chcę popracować nad spokojem i ciszą w moim mózgu. Nauczyć się panować nad swoimi myślami.

I wiecie co sobie obiecałam?

Kiedy moje skazy, dotkną kogoś innego, nawet bardzo ważnego dla mnie, obiecuję, że zniknę z jego życia. Wycofam się i nie będę więcej go w taki sposób krzywdzić.

Nawet nie macie pojęcia, jak nasze zachownie wpływa na ludzi wokół, jak ich zachownie wpływa na nas. Jak nasze problemy działają na psychike naszych bliskich i na odwrót.

Nie wiem, czy wiecie, ale możecie nawet swoim zachowaniem i swoimi słowami, zniszczyć człowiekowi psychikę.

Zmieńmy to razem.

A Wy nad czym chcecie popracować?

Podejmiecie się tego?

Ja zaczynam od dziś.

Zapraszam was na mojego Instagrama

Codziennie nowe foteczki.

A także zostawiam Wam link do postu sprzed trzech dni Tutaj

czerwca 01, 2020

I'm afraid of people.

Wiecie co?

Ten świat mnie przeraża.

Chociaż źle piszę. Nie świat mnie przeraża, bo on sam w sobie jest piękny.

Przerażają mnie ludzie. Ich zachowanie. To, jakimi potworami się stają.

Rok 2020 nie jest najlepszym i chyba się ze mną zgodzicie?

Pożary, powodzie, susze, różnego rodzaju konflikty - "trzecia wojna światowa", wirus, a w tym wszystkim, MY, ludzie.

Człowiek to najgorsze co mogło spotkać Ziemię. Jesteśmy najgorszym gatunkiem istniejącym na tej planecie i najlepiej dla natury, byłoby gdybyśmy wymarli. Tyle szkód ile wyrządziliśmy, nie zrobiło żadne inne stworzenie.

Niszczyciele - to dobre określenie na ludzi. Nienawidzę nas.

Myślałam, że gorzej już nie może być, ale...

Ludzie nadal mnie zaskakują.

Nadchodzi rasizm i walka z nim.

To co się dzieje w ostatnim czasie w USA, przechodzi wszelkie pojęcia. To co dzieję się tam na ulicach - czysta masakra. Ludzie walczą o prawa wolności dla każdego, policja jest w stanie nawet przejechać tłum stawiający opór - nagrania są naprawdę przerażające.

Jakiś człowiek został skopany tak bardzo, że myślałam iż jest to szmaciana lalka, dosłownie. Byłam tak przerażona, że musiałam wyłączyć nagranie, tym samym walcząc z pokusą urojenia łez.

Boję się tego świata, choć mam na myśli ludzi. Boję się ich czynów, zachowania, ich myśli i działań. A gdy myślę o tym bardziej, to boję się nawet wyjść na ulicę, bo nie wiem, czy zaraz przez nienawiść nie zostanę zaatakowana. Jestem przerażona myślą, że może być znacznie gorzej.

Mam wrażenie, że zamiast iść do przodu i tworzyć naprawdę dobre miejsce na świacie, cofamy się. Stajemy się gorsi. Za wszelką cenę próbujemy udowodnić innym, że jesteśmy lepsi od nich, a prawda jest taka, że wszyscy jesteśmy równi, tacy sami. Niezależnie od koloru skóry, kraju pochodzenia, czy wyznawanej religii.

Jesteśmy ludzmi i powinniśmy działać razem, jednoczyć się.

Z tym co robimy teraz - jako gatunek ludzi - powinniśmy otrzymać tylko karę śmierci.

A co do ostatniej sprawy, czyli śmierci George'a Floyda 46-letniego mężczyzny Afroamerykanina, nasuwa się jeden słuszny komentarz:

Racism has killed more people than COVID-19

stycznia 17, 2020

Kłębek myśli 😬

Dawno tutaj nie było moich myśli życiowych, więc w końcu nadszedł ten czas, aby wszystko wylać na "papier". Wiecie jak to jest, jeśli człowiek kumuluje natłok rozkmin w głowie, to później spać nie może po nocach, a mnie już rozbolała głowa od tego myślenia i nawet tabletka nie pomaga, a musicie wiedzieć, że tabletki jem tylko wtedy, gdy naprawdę jest źle.
Do rzeczy Sandra.

Od dłuższego czasu widzę na różnych portalach społecznościowych fale hejtu, a z drugiej strony tych, co każą się nim nie przejmować.
Tak mi się coś nasunęło i zaczęłam analizować.
Bo wiecie, ludzie hejtują, bo są hejtowani, albo po prostu zazdroszczą.
Ale wiecie, co mnie śmieszy najbardziej?
To, że taka osoba x, skomentuje -oczywiście w Internecie- osobę y, w sposób bardzo niemiły, po czym żali się osobie z, że inni są dla niej źli.
Skoro sam/a jesteś hejterem, to spodziewaj się, że inni też Cię będą obrażać.
W ogóle, czy możecie mi wytłumaczyć, co taka osoba ma w głowie, że postanawia napisać naprawdę okropne rzeczy komuś innemu? Czy na przykład doczepić się, że dziewczyna ma inaczej zrobione brwi. Co to da, że napisze ktoś chamski komemtarz? Sprawi tylko przykrość, więc jeśli nie masz nic dobrego do powiedzenia, to po prostu się zamknij.
Jeśli chodzi o tą zazdrość.. zauważyłam, że ludzie podcinają innym skrzydła, dlatego że ktoś w siebie wierzy. Kiedy jakaś dziewczyna totalnie siebie nie akceptuje i wypisuje różne teksty typu "jestem brzydka, nie lubię siebie", jej obserwatorzy napiszą, że jest piękna i napisała głupoty.
Ale gdy tylko ta sama dziewczyna w końcu dostrzeże w sobie piękno, poczuje swoją wartość i będzie się z niej cieszyć i szerzyć to wśród tłumu, ten tłum nagle jej dokopie i podetnie skrzydła, pisząc różne obrzydliwe rzeczy. Dlaczego tak robią?
Jestem człowiekiem szczerym i jeśli ktoś zapyta mnie "Jak wyglądam w tej sukience?", to odpowiem to co myślę, ale jeśli ktoś mnie o zdanie nie prosi, a coś mi się nie podoba i wiem, że nie powiem nic dobrego, to po prostu nie mówię nic.
Nie szerzmy nienawiści.

Druga sprawa.
Tolerancja, a raczej jej brak, czego nie potrafię zrozumieć.
Ale do tego wrócę za chwilkę.
Najpierw chciałam was zapytać, czy wy też zauważyliście ostatnio "modę" na bycie homoseksualnym? Nie wiem, czy wśród nas jest faktycznie tyle homoseksualistów, czy po prostu ludzie udają dla fejmu?
Jeśli pierwsza opcja jest prawdziwa, super, nie mam nic do tego, cieszę się, że ludzie są szczęśliwi, ale jeśli jest to udawane tylko po to, aby zyskać jakąś popularność, to naprawdę współczuję głupoty.
Chyba najbardziej w kwestiach sporu internetowych wkurza mnie temat orientacji seksualnej. Czy hetero jest dobre, a homo złe, czy homoseksualizm powinien istnieć?
Ludzie, czy wy nie macie innych problemów?
Szczerze mam to gdzieś, kto jakiej jest orientacji. Nie obchodzi mnie, czy osoby tej samej płci są razem, czy oddzielnie.
Dla mnie, liczy się tylko miłość. Wystarczy, że człowiek obdarzy drugą osobę miłością i ja się bardzo cieszę. Szczerze? Człowiek mógłby nawet ożenić się z kotem i jeśli jest tam miłość, to będę to popierać i szanować. Przede wszystkim liczy się szacunek.

Rozumiem nie tolerować głupoty, czy znęcania się nad zwierzętami, ale nietolerancja ze względu na to, kto kogo kocha, jest żałosna.

Powiem wam tak, najpierw to my patrzmy na siebie, doskonalmy swoje wady i zalety, a po "najpierw" nie ma żadnego "później", bo nie będzie czasu.

Od kilku miesięcy pracuje nad sobą intensywnie, choć metodą małych kroczków i nigdy nie czułam się psychicznie lepiej niż teraz. Kiedy zaakceptowałam swoje wady, mówię sobie, że jestem taka, jaka powinnam być, że jestm piękna, że mam prawo popełniać błędy, a nawet się bać. Pokochałam siebie, a dzięki temu mój związek też się umocnił.

Życzę Wam wszystkim, żebyście i wy zaakceptowali siebie, uwierzyli w swoją siłę, bo skoro przez kilka lat wierzyliście w świętego Mikołaja, to dlaczego nie możecie uwierzyć w siebie?
Idźcie do lustra, powiedzcie sobie, że jesteście piękni i powtarzajce to każdego następnego dnia, do momentu aż w to uwierzcie, a później, gdy już to nastąpi, uśmiechajcie się dużo do siebie.
Na początku może być to trudne, wiem bo sama przez to przeszłam, ale z każdym dniem będzie to łatwiejsze, aż w końcu stanie się to najnaturalniejszą rzeczą w waszym cudownym życiu.

grudnia 22, 2019

Luźna plątanina zdań

Powiem wam, że jestem troszkę na siebie zła. Ostatnio miałam odrobinę więcej czasu -tak mi się wydawało- a w praktyce wyszło, że nie było go wcale.
Dziś będzie bardzo luźno, ponieważ opowiem wam trochę co porabiałam przez ostatni czas.

PONIEDZIAŁEK

W pierwszy dzień tygodnia nie poszłam do szkoły, ponieważ nie pozwoliło mi na to moje samopoczucie. Dzień wcześniej czułam się tak fatalnie, a jednocześnie byłam strasznie zmęczona, że już wiedziałam, iż choroba nadchodzi.
Po przebudzeniu ponownie poczułam ból brzucha, więc nie spieszyło mi się ze wstaniem.
Sięgnęłam po telefon, odłączyłam ładowarkę i zaczęłam bez celu przeglądać Internet. Gdy już się zorientowałam, że minęło kilka godzin, wstałam z łóżka i poszłam do łazienki. Szybka codzienna rutyna i biegiem do kuchni zrobić pyszne śniadanie. Porozmawiałam chwilę z babcią, umyłam naczynia i ponownie wróciłam do swojej sypialni, miedzy innymi po to, aby pościelić łóżko. Po krótkim zastanowieniu zmieniłam sobie pościel na czystą i jednocześnie moją ulubioną, odkurzyłam pokój i po wszystkim poszłam trochę porysować. Reszta dnia minęła mi bardzo leniwie, więc nie będę wam jej tutaj opisywać.

WTOREK.

Wstałam po 9, obejrzałam vlogmasy na youtube i wstałam. Gdy byłam już gotowa do dnia, poszłam uszukiwać sobie śniadanie, a następnie umyć ponownie zęby. Uszykowałam ubranie do pracy, spakowałam portfel i klucze do torebki. Wszystko powiesiłam na wieszak i czekałam na chłopaka, aż po mnie przyjedzie. Umówiona godzina wybiła, więc zakluczyłam mieszkanie i w radosnym nastroju wskoczyłam do auta. Gdy dojechaliśmy na miejsce, zabraliśmy się za pracę. Po pracy zrobiliśmy zakupy, kupiłam reszte prezentów świątecznych, a także jedzenie, bo byłam bardzo głodna. Ok 19 pojechaliśmy po przyjaciela i razem wybraliśmy się w pewne miejsce, po drodze pijąc truskawkowe piccolo i słuchając muzyki.
Po spotkaniu, chłopak odwiózł mnie do domu, a ja zabrałam się za robienie codziennych ludzkich rzeczy, takich jak kąpiel itd.

ŚRODA

Dzień, w którym spałam chyba najdłużej, ale zdecydowanie tego potrzebowałam.
Zaraz po wstaniu, umyłam i ubrałam się. Weszłam do kuchni i zaczęłam robić moją specialną jajcówe i bułkę.
Niespodziewanie przyjechał do mnie chłopak, więc chętnie się z nim podzieliłam posiłkiem -jego ulubionym- który zjadł ze smakiem.
Cały dzień był całkiem leniwy. O 15 chłopak pojechał, a ja zabrałam się za oglądanie youtube. Wieczorem poszłam z mamą na zakupy po jedną rzecz, a standardowo wrociłyśmy z całą siatką, haha.

CZWARTEK

Zdecydowanie najbardziej pracowity dzień.
Wstałam ok 12 -jednak tutaj spałam najdłużej- uszykowałam się i zabrałam się do pracy. Posprzątałam wszystkie pokoje na górze, a następnie zabrałam się za salon, kuchnię i korytarze. Odkurzyłam i pomyłam podłogi, wytarłam kurze i jednocześnie szykując mięso na obiad. Wszystko to robiło mi się przyjemniej, gdy włączyłam sobie świąteczne piosenki.
Gdy podłoga już wyschła, uszykowałam wazon i doniczkę, po czym poszłam do szopy i wzięłam przyniosłam choinkę, która w rzeczywistości jest dużą gałęzią, ale ciii.
Ustwiłam ją koło komody w salonie, rozpakowałam nowe lampki i bombki. Udekorowałam swoje drzewko i dalej zabrałam się za obiad. Mimo tego, że robiłam kilka rzeczy na raz, ze wszystkim zdążyłam i już o 13.30 zajadałam frytki i kurczaka, swoją drogą mój pierwszy tego dnia posiłek. Tak się objadłam, że resztę dnia nie mogłam patrzeć na jedzenie.
Wieczorem spotkałam się na kilka minut ze znajomym i zabrałam się za robienie sałatki na wigilię klasową, którą miałam następnego dnia.

PIĄTEK.

Budzik dzwoni o 5.40, a ja nie wiem na jakiej planecie się znajduję. Włączam drzemkę i zamykam powieki. Dziesięć minut mija, jak sekunda, a ja muszę już wstawać. Zapalam na ślepo lampkę przy łóżku i dolikatnie rozszerzam oczy. Jasność tak strasznie boli. Przecieram powieki i podnoszę się z łóżka. Dochodzę do toaletki i zakładka swoje zdrowe oczy, zwane soczewkami. Świat staje się od razu wyraźniejszy. Patrze na siebie w lustrze i uśmiecham do siebie, aby zacząć miło dzień. Podchodzę do szafy i ubieram wcześniej przyszykiwane ubrania -czarna koszula i spodnie- po czym schodzę do kuchni. Nakładam sobie sałatkę, smaruję chleba z masłem, odkładam na stół i idę wziąć szybki prysznic.
Wracam i zabieram się za posiłek. Wszystko zjedzone, więc prasuję jeszcze szybko koszule, pakuję sałatkę do torby i sprawdzam, czy mam bilet miesięczny.
Zbiegam na dół po schodach i ubieram się do wyjścia. Wychodzę na przystanek, wsiadam po 10 minutach do autobusu, wesoło witając się z kierowcą i zasiadam na swoim stałym, ulubionym miejscu. Włączam muzykę i jestem gotowa na tą długą podróż.
Gdy jestem już w odpowiedniej miejscowości, wysiadam i od razu idę zakupić bilet na kolejny miesiąc. Potem idę już prosto do szkoły. Na korytarzu spotykam znajomą i razem siadamy przy szkolnym stoliku. Gdy reszta klasy się zbiera, idziemy pomóc im w rozłożeniu przyniesionych przez nas rzeczy. Następnie zajmujemy nasze miejsca i gdy wszyscy przychodzą, zaczynamy.
Wigilia klasowa, chyba najlepszaze wszystkich lat szkoły średniej, kończy się ok po 1.5h, sprzątamy i ja wraz z kolegą wracam autem do domu.
O 10 jestem już u siebie, pakuje resztę prezenty, plecak na weekend i czekam, aż będę mogła pojechać do chłopaka.

To tyle w tym poście. Mam nadzieję, że dotarliście do końca!

Czy wy też mieliście problemy ze snem?
Ja przez cały tydzień nie mogłam po nocach spać.

Pozdrawiam xoxo

listopada 26, 2019

Go 👸

Hej, hej!
Tak dawno tutaj nie było mojego zwykłego posta, gdzie po prostu siedzę i piszę to, co w danej chwili przyjdzie mi do głowy. Dziś nadszedł ten dzień!
Jestem wykąpana, włosy mam umyte, lampki zapalone - swoją drogą dodają uroku mojemu świeżo wysprzątanemu pokojowi - zapaliłam również świeczkę, którą w prezencie otrzymałam od chłopaka, i teraz mogę opowiedzieć wam o swoim życiu.

Dużo ostatnio narzekałam. Trochę na blogu, chłopakowi, swoim przyjaciółką, a najwięcej sama sobie.

Powodem tego wszystkiego było po prostu to, że od września nie udało mi się "wbić"w tryb szkolny, a przypomnę, że niedługo mamy grudzień.
Wczoraj jednak czara goryczy się przelała. Nie mogłam już wytrzymać swojego marudzenia.
W ramach kary, następnego dnia, czyli dziś, poszłam do szkoły, choć miałam 5 angielskich i zawodowe. Choć w normalnym przypadku na 99% nie pojechałabym, z czystej niechęci.
Mimo ciężkiego dnia, było super!
Na ostatniej lekcji zapytałam panią od angielskiego właśnie, jak ona to robi, że zawsze jest taka radosna i się cieszy (nie żartuję). Wiecie co odparła?
"Wiadomo, że łatwiej jest usiąść naburmuszonym i narzekać. Ale po co? Czym ja mam się martwić? Wolę się cieszyć z dnia."
Przy okazji zaczęła opowiadać śmieszne historie, jakie ją spotkały w życiu.

Dotarło to do mnie.
Bo co mi da marudzenie? Nie zmienię nic, jeśli będę miała w głowie negatywne myśli i nie będę działać.

Pomyślałam chwilę i próbowałam znaleźć coś pozytywnego z ostatnich kilku godzin.
Przypomniało mi się, że dostałam 6 ze słówek, które zdałam, choć nie miałam tego w planach. (Brakowało mi 40 słówek do całej strony, a mimo to na lekcji się ich nauczyłam i udało się).
Wyszłam wcześniej ze szkoły, poszłam kupić bilet na grudzień i usiadłam na przystanku czekając ok 40 minut na autobus.

Zamiast narzekać zmieniłam perspektywę.

Złe myśli odgoniłam.

Zamiast marudzić, że tyle czasu muszę siedzieć i czekać, pomyślałam, że mam czas aby przewietrzyć umysł i odpocząć.
Godzinę jazdy z katorgi, zmieniłam w miły czas, w którym mogę posłuchać swojej ulubionej muzyki. Po powrocie do domu, nie położyłam się w salonie, a poszłam do swojej sypialni i stwierdziłam, że przyda się posprzątać. Wzięłam się do działania.

Pokój wywietrzyłam, podłogi odkurzyłam i pomyłam. Wyczyściłam stolik nocny i toaletkę. Wywaliłam śmieci, pościerałam kurze i ułożyłam swojego 3m misia. Pościeliłam łóżko i zmieniłam wystrój wnętrza. Zrobiłam sobie pyszny shake, wykąpałam się i teraz tak sobie do was piszę.
I wiecie co? Czuję się po tym dniu 100 razy lepiej. Wiem, że nie zmarnowałam dnia, że zrobiłam coś pożytecznego.
Od dziś, w każdym dniu, będę się starała znaleźć małą, pozytywną myśl.

Podsumowując moją paplaninę:
D z i a ł a j c i e!
Nie stójcie w miejscu, zatrzymajcie gonitwę myśli.
Wiem, że może to być ciężkie, ale skoro ja potrafię - osoba, która przejmuje się wszystkim, analizuje i rozmyśla nad każdą pierdołą - to wy także dacie radę! Wierzę w was!
Trzymam za was kciuki xoxo

Świecznik, o którym wam mówiłam w poprzednim poście.

P.S. Rozjaśniłam włosy 🙈 w ramach prezentu urodzinowego dla mnie ode mnie.

(Pokażę wam w następnym poście.)

A wam jak mijały ostatnie tygodnie? Często narzekacie, czy raczej jesteście pozytywni?

października 26, 2019

🌻

"Zrób coś dla siebie. Obejrzyj ulubiony film, napij się kawy, posłuchaj ulubionej muzyki, przeczytaj książkę, idź na spacer, wytarzaj się w liściach, śpiewaj, ciesz się. Małe, drobne rzeczy, które mogłyby nie znaczyć nic, w skali całego Twojego życia, czynią je naprawdę pięknym i wartościowym."

"Nie miałam wątpliwości, gdy byliśmy razem. Miałam wtedy tylko szczęście."

"Najważniejsze jest znaleźć kogoś, kto dotknie Twojej duszy, nie dotykając nawet jeszcze Twojeo ciała.

Przyspieszy bicie serca, nie przyspieszając biegu zdarzeń. Poruszy Twój świat, jednocześnie pozwaając pozostać Ci w takim miejcu, w którym chcesz być i nawet będąc daleko, będzie znacznie bliżej Ciebie, niż wszyscy ludzie znajdujący się dookoła."

''Nie wszystko możemy zrobić, a tego, co zrobić możemy, nie możemy zrobić idealnie, ale to nic. Wystarczy, że postawimy pierwszy krok, właśnie tu i właśnie teraz. Wystarczy, że postawimy pierwszy krok, a odmienimy świat."

"Dbaj o siebie - nie stosuj wobec siebie innej miary. Przestań przywiązywać do obowiązków wobec siebie mniejszą wagę, niż do obowiązków innych. Przestań być tak bardzo dla innych, że nie zostaje Ci już nic dla siebie. Przestań wykrajać czas dla siebie - znajdź dla siebie całą belę czasu."

"Odwaga nie polega na nieodczuwaniu strachu, lecz na uznaniu, że coś jest ważniejsze niż lęk.''

"Im dalej pójdę, tym bardziej siebie poznam."

Cytaty i zdjęcia to coś, co lubię. A gdy połączę je w całość, jest jeszcze lepiej!
Dawno takiego duetu nie było, dlatego, że żadne cytaty nie podobały mi się tak bardzo, żebym chciała je umieścić na blogu.
W końcu znalazłam swoich ulubieńców na ten moment, dodałam pojedyńcze zdjęcia z kilku przypadkowych dni, które robiłam rano, albo wieczorem i w końcu mogłam stworzyć ten post.

października 11, 2019

Liquidation

Najbardziej lubię poranki, w których budzę się sama z siebie.
Nie dlatego, że muszę, nie dlatego, że okropny budzik dzwoni.
Uwielbiam kiedy otwieram oczy i pierwsza myśl, jaka nasuwa się w mojej głowie, jest taka, że życie jest piękne, bo ja jestem wyspana.
Tak naprawdę, nie wiem jak to działa.
Kilka dni w tygodniu muszę wstać chwilę po 7, żeby wyrobić się na autobus i jest to ciężki wyczyn, ale gdy mam wolne, tak jak dziś i mogę przespać cały dzień, to nagle, w magiczny sposób o godzinie 7 budzę się wyspana. Tak, o, przez siebie.

Ale ja nie o tym, choć chętnie bym jeszcze na ten temat podyskutowała.

Dziś ponarzekam trochę na, uwaga, uwaga, likwidacjię gimnazjum.

Już na wstępie oznajmiam, że pierwszaków broniłam długo, bo aż do zeszłego tygodnia, ale to co wyprawiali, nie mieści się w głowie.

Czy uważam, że likwidacja gimnazjum była zła?
Cholernie zła.
Dlaczego?
Już wam tłumaczę.

Od początku tego roku szkolnego dzieciaki po podstawówce, zrobiły taki rozpierdziel w szkole, że inaczej nazwać tego się nie da, ale ocencie to sami.

W pierwszym tygodniu szkoły, jakaś grupka osób z pierwszej klasy (po podstawówce), wybiła szybę w sklepie Intermarche, obok szkoły. W tym samym tygodniu również jakiś typek w tym samym wieku, okradł ten sam sklep z wódki.
Zatrzymajmy się tutaj na chwilę.
Te dzieci mają po 13/14 lat i kradną wódkę w sklepie. Przepraszam, ale co trzeba mieć w głowie, żeby takie coś odwalić?
Spokojnie, spokojnie, zostańcie dłużej, będzie jeszcze ciekawiej.
Oczywiście sprawy te, zostały zgłoszone na policji.
Nadszedł drugi tydzień szkoły, a wraz z nim nowe "zabawy".
Zabawa ogniem na korytarzu, w sposób taki, że łatwo można podpalić włosy/ubrania innym uczniom. Dzieci - bo inaczej nazwać tego się nie da - bawią się dezodorantem i ogniem, tak nieumyślnie, że niedługo nie daj Boże kogoś podpalą. Zapytacie, dlaczego nauczyciele nie reagują?
Ja też zadałam im to pytanie i pani od angielskiego wyjaśniła to nam. Nauczyciel nie ma prawa dotykać, ani zbliżać się do ucznia bez jego zgody. Uczeń musi mieć min 1m wolnej przestrzeni. Gdyby ktoś zrobił zdjęcie, akurat wtedy, gdy nauczyciel ma kontakt fizyczny z uczniem i pokazał to na przykład rodzicom, a jak wiemy, niektórzy rodzice mimo wszystko bronią swoje dziecko, to wtedy nauczyciel może mieć poważne problemy. Także jak zareagować bez kontaktu fizycznego? To pytanie dotyczy także następnej akcji, która miała miejsce kilka dni temu.
Bójka.
Bijatyka, która miała miejsce pod szkołą. Dwóch uczniów, kilku nauczycieli, grupa osób nagrywających całe zajście i policja, która nie reaguje.
Nie wiem jak do tego doszło, ale w końcu przestali, no prawie.
Bójka przeniosła się w inne miejsce, dalej od szkoły. Skończyła się tym, że chłopak leży z połamanymi żebrami w szpitalu. Sprawą być może zajmuje się policja.
Oczywiście filmik obiegł całą szkołę, rozprzestrzeniał się wirusowo. Sama go dostałam.
Myślicie, że to koniec?
Jeszcze nie, ale już prawie.
Kolejna akcja miała miejsce tego samego dnia. Uczeń stojąc na przystanku upił się wódką niemal do nieprzytomności. Wnieśli go do szkoły, przepraszam za słowo, ale dosłownie zarzygał cały sekretariat.
Mam jeszcze jedną historię, ale prawdę mówiąc nie jest tak "ciekawa" jak te powyższe.
Czytając to wszystko, w głowie pojawiły wam się pewnie różne myśli dotyczące tego do jakiej patologicznej szkoły chodzę. Pewnie, gdybym była jednym z was, sama bym tak stwierdziła, a prawda jest taka, że moja szkoła była i jest na naprawdę wysokim poziomie. Często jesteśmy w gazecie jako najlepsza zdawalność egzaminów, mamy same pochwały, więc nie jest to żadna patologia, ale spokój, który tutaj panował został zburzony przez tę reformę. Dlatego właśnie uważam, że likwidacja gimnazjum była cholernie złą decyzją!
W podstawówce jesteśmy zwyczajnie traktowani jak małe dzieci, bo tacy jesteśmy. Często nie ponosimy odpowiedzialność, za jakieś czyny, po prostu mamy ulgi, bo "to jeszcze dziecko, bo nauczy się kiedyś."
W Gimnazjum uczyli nas odpowiedzialności, a gdy ja poszłam do szkoły średniej już byłam traktowana jako osoba dorosła "bo niedługo 18".
Teraz dzieci rzucane są na głęboką wodę i totalnie próbują zabłysnąć głupimi pomysłami. Wydaje mi się, że one nie są świadome konsekwencji, jakie je czekają
Wydaje mi się, że będzie jeszcze gorzej.
U mnie w szkole wkroczyła policja, która patroluje budynki należące do szkoły, ale czy to ozancza powrót dawnego spokoju? Nie wiem. Zobaczymy z czasem co się stanie.

A wy co myślicie o likwidacji gimnazjum? Dobra, czy zła decyzja?

Zapraszam do komentowania i obserwacji, żeby być na bieżąco!
Pozdrawiam xoxo

września 28, 2019

Autumn🍁

Hej wszystkim!

Witam Was w ten wietrzny okres.

Czasami wydaję mi się, że jestem jedyną osobą w odległości stu kilometrów, która uwielbia porę roku, jaką jest jesień.

W ostatnim czasie, a dokładnie, od kiedy za oknem zrobiło się chłodno, wciąż słyszę narzekanie innych na tą "głupią" jesień.

Stop, stop. Proszę.

Jesień nie jest głupia. Jest piękna, magiczna i wyjątkowa. Wystarczy odpowiednio się przygotować, a gwarantuję, że minie ona przyjemnie.

Ja także miewam chwilę, w których wątpię w to, czy jesień jest tym, co lubię, ale gdyby tak nie było, to czy co roku mówiłabym o tym, jaka ona jest piękna?

W tej notce, chciałabym Wam powiedzieć, za co lubię tę porę roku, jak się do niej przygotowuję, z czym mi się kojarzy, a także to, co warto jesienią robić.

Także rozsiądźcie się wygodnie, weźcie duży kubek herbaty i zaczynamy!

Może zacznę od tego, co mi się z jesienią kojarzy?

Koce, grube sweterki, olbrzymie skarpety, zakolanówki, ciepła herbata i chaotyczna zmiana pogody.

Oczywiście, jak mogłam zapomnieć!? Czytanie książek i pięknie pachnące świeczki. Jesień kojarzy mi się też z moimi urodzinami, a od pewnego czasu z randkami, początkiem związku i magią!

Uwielbiam, gdy za oknem robi się zimniej, gdy mogę opatulić się sweterkiem, ubrać grube skarpetki, przykryć się kocykiem, ułożyć wygodnie w łóżku z dobrą książką i muzyką w tle, a do tego wszystkiego, popijać herbatę w ogromnych wymiarach kubku.

Widzicie? Naprawdę lubię jesień.

Wiecie z czym jeszcze - najbardziej - kojarzy mi się jesień?

Ze "Zmierzchem". Oczywiste, Sandra!

Najbardziej lubię początek jesieni. Wtedy kiedy świeci słońce, a jednocześnie pada deszcz. Tak, lubię deszcz!

Tyle Wam tu piszę o tych plusach, ale myślicie, że ja nie znalazłam żadnych minusów? Jeśli tak, to się mylicie.

Żeby nie było tak kolorowo, to tutaj poniżej podam kilka mankamentów. Czas start!

Zawszę z rozpoczynającą się jesienią, łapię chorobę i przez kilka dni muszę faszerować swój organizm tabletkami.

Często nie wiem, jak mam się ubrać, ponieważ jesień to zimno-ciepło-zimno, odpowiednio dopasowując do rano-popołudnie-wieczór.

Nie ma często słoneczka, więc jestem bez energii i nie do życia.

Czy tyle minusów Wam wystarczy? Jeśli nie, to przepraszam, ale więcej nie znajdę!

Wydaje Wam się, że jesień to czas nudy?

Błagam Was, przestańcie!

Spieszę do Was z pomocą i przedstawiam Wam listę rzeczy do zrobienia, okay?

Zaczynamy.

1. Zrób sobie maraton filmowy.

Najlepiej, jak wszystkie filmy będą w jesiennym klimacie! Ja zawsze wybieram "zmierzch" - naprawdę przepraszam Was. Pewnie macie już dosyć czytania o tym, ale to jest silniejsze ode mnie.

2. Stwórz swoją jesienną playlistę.

Ja od niedawna posiadam spotify i nie mogę się oprzeć pokusie skomponowania własnej playlisty z najlepszymi kawałkami, które tak bardzo przypominają mi klimacik jesieni. Wieczorem, ale także w każdej wolnej chwili, odpalam apkę i słucham piosenek, jednocześnie się odprężając.

3. Szukaj nowych smaków.

Jako smakoszka herbaty, zwłaszcza w okresie jesieni, piję ją hektolitrami. Lubię wyszukiwać nowe smaki, choć od ponad roku, moją ulubioną jest miętowa. Mimo to, ostatnio zakupiłam z dodatkiem jabłka i naprawdę polecam Wam spróbować.

4. Wyszukaj nowych zapachów.

Świeczki, świeczki i jeszcze raz świeczki!

Dyniowe, czekoladowe, leśne. O zapachu kawy, czy karmelu? Wypróbuj wszystkie i znajdź swój ulubiony, jesienny zapach!

5. Udekoruj pokój.

Nie mówię tu o zmianie koloru ścian, ale wystarczy mały dodatek, a wystrój odrazu się zmieni. Postaw dynię w oknie, kolorowe liście na parapecie, czy choćby narzutę na łóżko w jesienne barwy.

6. Gry planszowe/puzzle.

Jesień to świetny czas, na spędzenie wieczorów w towarzystwie rodziny, czy przyjaciół. A co najlepiej sprawdza się w takich chwilach? Oczywiście, że gry planszowe!

jeśli jednak preferujesz samotność, to puzzle będą świetne! Na pewno pomogą ci się zrelaksować!

7. Zrób porządek w szafie!

Czemu nie? Warto jest przejrzeć ubrania, zarówno te letnie, jak i grubsze. Pozbyć się tych nieużywanych i zobaczyć, czego nam brakuje na nadchodzące miesiące.

8. Spaceruj.

Co powiesz na długi, spokojny spacer wsród kolorowych liści?

Zabierz ze sobą swojego pupila, niech się wybiega, albo po prostu weź w rękę aparat i zrób zdjęcia naturze.

Jesień jest taka magiczna i gwarantuję, że zdjęcia wyjdą pięknie!

Czy przekonałam Was do jesieni? Powiedzcie, że choć trochę ją polubiliście?

Tak! To już by było na tyle w tym poście!

Mam nadzieję, że dotrwaliście do końca i przyjemnie Wam się czytało.

Zapraszam Was do obserwacji mojego bloga, jak i również do komentowania!

Miłego dnia xoxo.

sierpnia 13, 2019

Proszę pomóż mi oddychać, bo dusi mnie świat.

Godzina 18 jesteśmy na miejscu. Idziemy na Orlik i oglądamy jak grają Twoi kumple.
Mecz wygrany, a ty zaskoczony - niespodziewałeś się tego.
Drugi mecz zaczyna się po kilku minutach, a później trzeci więc idziesz patrzeć dalej, a ja przyglądam Ci się ukradniem.
Zabierasz mnie do sklepu, kupujesz jedzonko i zabierasz na randkę w podróż pełną tajemnic.

Z głośników wydobywa się głośno muzyka - tym razem ESKA - a my jedziemy w ciszy niewypowiedianych słów. Oglądam krajobraz zza szyby, lekko rozmazany przez prędkość.
Dziś mam cudowny humor, choć wszystko może się wydarzyć.
Jakąś część godziny później jesteśmy na miejscu. Parkujemy na jednej z uliczek , zamykamy auto i idziemy dalej. Po drodze, przyklejam nos w szyby z wystawami, a ty komentujesz, że jestem skromną dziewczyną.
Wychodzimy na rynku tego miasta. Podoba mi się tutaj, nawet bardzo!
Rozglądam się dookoła i uśmiecham się pod nosem.
Wybierasz w nawigacji pewne miejsce, ale w końcu znajdujemy restaurację, ulicę dalej. Idziemy do niej, wybieramy danie i wchodzimy zamówić. Za kasą stoi mulat, a ja mam do nich słabość, zwłaszcza do dzieci, więc już wiem, że to miejsce będzie idealne i owszem takie jest.
Zamawiasz dla mnie gyrosa, który jest kebabem, a sobie bierzesz tortilę z meksykańskim, ostrym sosem, od którego pojawiają się łzy.
Wybieramy uroczą kanapę w kącie lokalu, który swoją drogą jest bardzo klimatyczny.
Cała restauracja dominuje w białych i szarych kolorach, co pozwala się wyciszysz. Wchodząc, po prawej stronie znajduje się oszklona ściana, przez którą widać resztę lokalu. Na przeciwko wejścia znajduję się duża lada, a nad nią menu na wielkich tablicach. Stoliki są rozmieszczone nieregularnie, ale nie nadaje to niechlujnego efektu, wręcz przeciwnie.
Na jednej ściane znajdują się dwa stoliki z kanapami, te które wybieramy.
Miejsca są bardzo wygodne.
Kolejny plus jest taki, że na zamówienie nie trzeba długo czekać.
Najedzeni wychodzimy, wcześniej pakując połowe mojej porcji na wynos i dziękując barmanowi(?).
Po wyjściu, kierujemy się do dużej fontanny, położonej na środku rynku.
Następnie cofamy się do auta, wsiadamy i jedziemy dalej.
Zabierasz mnie w miejsce, w które lubię chodzić.
Znajdujemy się na placu zabaw, na którym jest duża wspinaczka, z której chętnie korzystam. (Pamiętacie post z Poznania? Tam też się na takich wspinałam)
Bawię się przy tym jak małe dziecko, a ty patrzysz na mnie z dołu i wymyślasz nowe przeszkody, które muszę pokonać. Huśtam się też na huśtawce, próbuje zjechać z rury, ale przez deszcz i swoją konstrukcje jest to nie możliwe, więc musisz mnie sciągnąć. Gdy się już wybawiłam, idziemy na mały spacer, a później ruszamy dalej.

Tym razem totalnie nie znam kolejnego punktu zaczepienia, ale nie martwi mnie to, wręcz przeciwnie, bardzo cieszy!
Po kilku minutach zatrzymujesz auto i gasisz silnik. Wychodzimy i idziemy do przodu. Gdzieś z oddali słychać muzykę, do której zaczynam tańczyć.
Mija nas grupka młodszych nastolatków, a ja śmieję się sama z siebie i swoich ruchów.
Idziemy dalej i uwaga, uwaga docieramy do małej plaży.
Krajobraz jest jeszcze lepszy, teraz, przy ciemnościach późnej ogodziny. W oddali słychać tą samą muzykę, chyba wesele, a z budynków świecą lapy, które tu, po drugiej stronie wody, wyglądają uroczo i minimalistycznie.

czerwca 19, 2019

Parada równości.

Oficjalnie zaczęłam dzis wakacje.
Długo wyczekiwany czas, wreszcie nastał, a ja mam chwilę by odetchnąć.

W mojej głowie pojawiło się tyle nowych pomysłów na bloga, ale niestety nie zabierałam się za żadne, gdyż z tyłu głowy wciąż siedział mi nadchodzący egzamin, który pisałam wczoraj. Co prawda, czeka mnie jeszcze jeden - ostatni w tym roku - ale już dziś zabieram się za pisanie, tylu postów ile tylko dam radę wykonać na jednej baterii mojego urządzena.

Nie tak dawno była parada równości/wolności, zależy jak kto na to mówił.
Ludzie wychodzili z domu i kierowali się w wyznaczone miejsce, aby siebie wspierać, ale przede wszystkim świętować, jeśli tak to mogę nazwać.
Nigdy jakoś specjalnie się tym nie interesowałam, to znaczy, nie uczęszczałam w nich, ponieważ zawsze było mi nie po drodze.
Mimo tego, podchodziłam do tego z podziwem i wielkim szacunkiem dla tych wszystkich ludzi.
Jestem bardzo tolerancyjna pod względem koloru skóry, orientacji seksualnej, innej religii, itp.
Jedyne czego nie toleruję to głupoty ludzkiej i chamstwa.

Moje zdanie co do osób z brakiem tolerancji do drugiego człowieka jest mocne.
Nie potrafię zrozumieć wyzywania, często też przemocy do drugiego człowieka, tylko dlatego, że jest inny. Przecież każdy człowiek czymś się różni.

Nie rozumiem dlaczego nietolerancja w Polsce, ale nie tylko, jest tak duża.
Nietolerowanie homoseksualnej osoby jest nie w porządku, bo to tak, jakby ona hejtowała osobę hetero za kochanie swojego chłopaka/ dziewczyny.

Nie można zabronić ludziom miłości do drugiego człowieka i nieważne, czy jest to człowiek tej samej płci.
Miłość na świece jest potrzebna i to w dużej ilości.

Moje oburzenie wzrosło jednak wieczorem, gdy weszłam na pewną aplikację i oglądając różne filmiki natrafiłam na komentarz pewnej dziewczyny, który mniej więcej brzmiał tak

''Wszędzie się srają z tą paradą, już mi się rzygać chcę jak to wszystko widzę.''

Pod tym komentarzem pojawiły się również inne, ale bardzo podobne wzmianki o paradzie, jak i o homoseksualnych osobach.

Moje oburzenie, ale przede wszystkim zdziwienie, że można być tak ograniczonym umysłowo człowekiem, sięgało zenitu.

Pierwsze co zrobiłam po przeczytaniu kilku uwag, to usunęcie konta, a następnie aplikacji z mojego telefonu.
Nie zamierzam czytać więcej takich komentarzy, zwłaszcza, że ta dziewczyna kilka dni wcześniej pisała jaka to ona jest tolerancyjna.

Osobiście jestem osobą, która nie komentuje zajścia, czy sytuacji, która mnie nie dotyczy, czy która mi się nie podoba.
Jeżeli nawet nie biorę w niej udziału, to nie zamierzam hejtować innych za to, że to robią. Wręcz przeciwnie, bardzo wspieram innych za ich odwagę i podjęcie walki - w pewien sposób można tak to nazwać.

Naprawdę nie rozumiem, jak można hejtować coś, lub kogoś, tylko dlatego, że nie podoba mi się jego sposób bycia, czy czynności które wykonuje.

Swiat byłby o wiele lepszy, gdyby każdy zajął się doskonaleniem siebie, a nie wytykaniem błędów innym.

Jaki macie stosunek do takiej parady równości?
I co sądzicie o zachowaniu tej dziewczyny?

P.S. Dziś zdjęcia mojego psiaka, z ostatniego szybkiego spaceru.