Almost dead

stycznia 19, 2018

Almost dead

Nienawidzę gdy mam mieszany humor jednego dnia.
Gdy w ciągu zaledwie pięciu minut zmienia się on z co najmniej 20 razy.
Dziś można powiedzieć, że wstałam lewą nogą. Mam za sobą ciężką noc - bo pierwszą połowę przepłakałam, aż do momentu zaśnięcia "ze zmęczenia", a drugą połowę budziłam się co godzinę.

Od rana wszystko mnie irytowało, choć obiecałam sobie, że to będzie mój dzień - nie był.
Dzisiaj pokłóciłam się z tyloma osobami, o takie pierdoły, że nie zliczyłabym ich na jednej ręce.
Jeszcze bardziej irytowało mnie zachowanie mojej nauczycielki, po tym jak powiedziałam, że na połowinki nie idę - raczej - bo mi się nie chce.
A ona do mnie, że jestem niemiła, ale przynajmniej szczera.
Na w-f moja gra w siatkówkę - pani kategorycznie zabrania mówić, że to gra, bo tylko ją hańbimy - wyglądała masakrycznie. Podawałam do tyłu, zamiast wybijać do przodu, waliłam piłką o sufit, bądź zanim przetworzyłam informację, że piłka leci i mogę do niej podbieć, było już za późno - ale i tak wygrała moja drużyna.
Reszta lekcji minęła na n i c n i e r o b i e n i u.
Powrót do domu minął jako tako spoko - Marian pierwszy raz przed czasem wpuścił nas do autobusu.
Wracam do domu, idę chodnikiem, a jakieś palanty jadą niebieską furgonetką i d e b i l e jadą samym krawężnikiem tak, że woda unosi się w powietrze i leci na chodnik razem z błotem.
Zatrzymuję się na kogoś podjeździe i czekam, aż mnie miną. Frajer - nieodpowiedzialny kierowca- skręca gwałtownie na swój pas, a jego kolega - przygłup - drze się na całe gardło "Uważaj lalunia"
Niestety nie zdążyłam pokazać - jak to w takich sytuacjach miałam w zwyczaju - środkowego palca, więc po prostu wróciłam na chodnik i poszłam dalej.
Skąd się tacy ludzie biorą?

W domu szybki obiad, ostrzeżenie przed czerwonym alarmem - mam zły dzień, bez kija nie podchodź - i w końcu obiad, którego domaga się mój pusty żołądek.

Muszę przyznać, że w końcu sięgnęłam po gitarę i znalazłam super stronkę z darmową nauką, za którą odrazu się wzięłam. Poprawiło mi to strasznie humor i dzięki, dwugodzinnej grze - a raczej jej próbie - wyładowałam z siebie złą energię .

A teraz przeskok kilka dni wstecz.
W środę zrobiłam sobie wolne od szkoły - musiałam coś załatwić -i zostałam w domku.
Od rana spokojna nauka j.angielskiego, słuchanie muzyki, oglądanie filmów i nagle BAM - pomysł się narodził - idę na zdjęcia, już teraz.
Pospiesznie się ubrałam i wyszłam z aparatem w ręku na świeże powietrze.
Zdjęcia się udały, zresztą następnego dnia też.
W czwartek miałam praktyki do godziny 10. O ok 11 byłam w domciu i też poszłam na zdjęcia z pełną baterią w aparacie - tym razem przy okazji zrobiłam bałwana ze śniegu, którego potem rozwaliłam razem z kotem - Szafirek, mój kochany kotek był moim modelem i muszę przyznać, że bawiłąm się świetnie.
Tego samego dnia - lecz kilka godzin wcześniej - dokładnie ok 6:25 rano prawie zginęłam w autobusie.
Jedziemy sobie, a ja mam w zwyczaju siadać na samym końcu po lewej stronie - tak aby widzieć inne auta - jedziemy sobie ostrożnie bo lód i te sprawy. Jedzie jakiś wóz firmowy, nie dosyć, że środkiem ulicy, to jeszcze z prędkością jak na tę pogodę zbyt dużą.
Nasz kierowca jedzie już poboczem i było to czuć, więc zdziwiona otwieram oczy i słyszę trzask.
Tuż na poziomie mojej szyji, to samo auto wali czymś - być może lusterkiem - w moją szybę.
Z taką siłą, że moją głowę odbija od okna - opierałam się o nią - ale na szczęście ona nie pęka.

Ten tydzień w ogóle był dla mnie pechowy, ale obiecałam sobie nie narzekać, więc wiecie, noo mogło być gorzej. Przecież żyję i jest super.
Nie mogę pozwolić na to, aby przez zły humor stracic wszystko i wszystkich.
Także mimo wszystko było fajnie.
Teraz chyba wybiorę się na spacer- i znowu m o ż e się coś wydarzy.

Co do komentarzy bardzo wam dziękuję i muszę odwołać się do jednego z nich.
Anonimowy napisał :

Uważam że treść zawarta w poście jest interesująca, lecz nie wywarła na mnie jakichś większych emocji. Jednakże doceniam że masz pasję i nie jesteś zamknięta w sobie. Też chciałbym być tak otwarty na świat jak Ty. I wgl Twoje pozytywne nastawienie do życia. PODZIWIAM Podzielisz się tym jak ty to robisz?

Dziękuję bardzo i jeśli chodzi o pochwalenie się moim nastawieniem do życia to nie ma sprawy.
Postaram się zrobić taki post, gdy znajdę więcej czasu i trochę go zaplanuje. Także w tym miesiącu na pewno się pojawi.

Dziękuję wam - wszystkim czytelnikom - za każdy komentarz swiadczący o tym, że jednak ktoś czyta te notki i wytrwał do końca. To dużo dla mnie znaczy i naprawdę motywuje.

Miłego wieczoru  do następnego kochani xoxo