Pewność siebie / Samoakceptacja

lutego 26, 2019

Pewność siebie / Samoakceptacja

Akceptacja samego siebie jest najtrudniejszą rzeczą do wykonania w życiu. 

Wiele ludzi, nie potrafi docenić swoich cech, które czynią z nich kogoś wyjątkowego. 

Właśnie dlatego, jest to tak bardzo podziwiane wśród ludzi.

Niektórzy z nas - może nawet właśnie ty -  jesteś tą osobą, która od zawsze była pewną siebie istotką, akceptującą swoje wady i zalety bez żadnego problemu.

Niestety ja do tego grona nie należę, ale bardzo bym chciała. 

W dzieciństwie byłam bardzo śmiałą dziewczynką. 

Zawsze, chętnie mówiłam ludziom "dzień dobry" i podchodziłam, gdy ktoś mnie wołał - co nie raz było zagrożeniem dla mnie. 

Śmieszne jest to, że w niektórych momentach byłam też bardzo, bardzo nieśmiała i skryta. 

Wstydziłam się rozmawiać z dziećmi w moim wieku, czy z koleżankami mamy, które akurat zatrzymały się na krótką pogawędkę w parku, podczas gdy ja bawiłam się w piasku. 

Pamiętam, że na zdjęciach z występów w przedszkolu, wyglądałam jakbym chciała zniknąć. Wielkie, purpurowe  rumieńce na policzkach były moją codziennością. 

Gdy się jednak nad tym zastanawiam teraz, pisząc notkę, mogę stwierdzić, że śmiała byłam tylko wtedy, gdy otaczałam się najbliższymi osobami, chętnie krzyczałam słowa przywitania do wszystkich - choć mama nigdy nie rozumiała skąd mi się to bierze - z powodu chęci sprawienia innym radości , a także wychowania - choć i tak zinterpretowałam to po swojemu. Jednakże nieśmiałość towarzyszyła mi od zawsze. 

Nie mam pojęcia skąd się to bierze, jednak wiem, że z czasem dorastania, potęguje się ona bardziej. 

Po przedszkolu przychodzi szkoła Podstawowa i tutaj moja nieśmiałość i brak pewności siebie sięgnęły zenitu. 

Sama nie do końca wiem, czym to było spowodowane. Myślę, że mogło chodzić o to, że z powodu nieśmiałości, nigdzie się nie wychylałam, byłam cicha i spokojna. Przywykłam do tego tak bardzo, że nie widziałam już później innej opcji, niż bycie szarą myszką. 

Trwało to dosyć długo, bo aż do drugiej gimnazjum, gdzie w końcu zapragnęłam wziąć życie w swoje ręce i coś zmienić. 

Zaczęłam więc od zmiany wizerunku i wyglądu, bo to wydawało mi się najprostsze. I owszem, w porównaniu ze zmianą wewnętrzną, był to pikuś. 

Bo o ile nowy wygląd dodał mi pewności siebie, której też mi brakowało, o tyle nie trwało to za długo.  Zmieniłam też nastawienie do życia. Stałam się bardziej pozytywną osobą, odważniejszą i o wiele fajniejszą. 

Trwało to ponad rok. W pierwszej klasie szkoły średniej, straciłam to wszystko, co udało mi się "zbudować", straciłam to tak nagle i sama nie wiem jak. Może z powodu przyzwyczajenia się do nowego wizerunku? Może przez monotonność, albo po prostu przez jakieś sytuacje. 

W tym okresie miałam dużo wzlotów i upadków, ale podnosiłam się i szłam dalej z podniesioną głową. Jednakże nie do końca w wewnątrz siebie zamykałam te sprawy. Zawsze coś mi o nich przypominało. Dlatego ponownie zmieniłam swój wygląd i wizerunek. Tym razem bardziej diametralnie, bo z brunetki stałam się blondynką. Mój wizerunek był też bardzo elegancki, koszule na pierwszym miejscu i makijaż bardziej odważny, ale nie za mocny. Pomogło. Odzyskałam pewność siebie, odwagę, akceptowałam swoją osobę..

Jeśli się jeszcze nie domyślacie, to również nie trwało wiecznie. 

W końcu wydarzyło się coś co dało mi dużo do myślenia.

W wakacje 2017 roku poznałam pewną osobę, bardzo wyjątkową. 

Nigdy nie sądziłabym, że ta przyjaźń wpłynie tak bardzo na moje postrzeganie świata i samej mnie. 

Z każdym naszym spotkaniem, odkrywałam siebie na nowo. 

Odpowiadałam na pytanie tak jak naprawdę chciałam i tak, jak nikomu nigdy przedtem. 

Otworzyłam przed nim swoje wnętrze, prawdziwą siebie i on to zaakceptował. Co więcej, zakochał się w prawdziwej mnie! 

Bardzo mnie wspierał, doceniał to co robię, pokochał moje pasję, a także, to z jakim zapałem się jej poświęcałam. 

Wtedy zrozumiałam, że moja nieśmiałość i brak pewności siebie jest spowodowana, tylko tym, że wmówiłam sobie, że bycie wyróżniającą się dziewczyną z tłumu, to najgorsza rzecz na świecie. 

Że moja inność jest zła, ale to jedna wielka bzdura! 

Wyróżnianie się z tłumu nie jest złe, posiadanie wad i zalet jest dobre, bo dzięki nim stajemy się wyjątkowi. 

Z czasem zrozumiałam, że inny wygląd nie zmieni nic na dłuższą metę w moim życiu. Owszem, poczuję się lepie, bo każdy kiedyś potrzebuje jakiejś zmiany, ale to chyba nie zadziała w pokonaniu swoich słabości. 

Dlatego, gdy ja poznałam osobę, która akceptuje mnie taką jaką jestem i kocha mnie właśnie za to, że taka jestem, zrozumiałam, że ja też mogę i muszę to zrobić. 

Zrezygnowałam z makijażu na co dzień, dzięki czemu poczułam się o niebo lepiej i zaakceptowałam siebie bardziej niż kiedykolwiek. Wróciłam do swojego koloru włosów i pokochałam je jeszcze bardziej za to, jakie są, bo są moje. 

Zaakceptowałam swoje wnętrze, to co robię i to jaka jestem. Zaczęłam uważać się za kogoś wyjątkowego, bo zamiast kopiować styl wszystkich innych dziewczyn, ja jestem sobą! 

Dziękuję Tobie, za to, że pojawiłeś się w moim życiu i rozgościłeś się w moim sercu, mam nadzieję, że Ci tam wygodnie i zostaniesz na zawsze! 

RADA NA DZIŚ:

Nie pędź tak przez życie. Zatrzymaj się na chwilkę, rozejrzyj się dookoła i uśmiechnij do świata.
Świat potrzebuj pozytywnych ludzi. Uśmiechnij się do niego i spraw, żeby stał się lepszy!


Miłego dnia! xoxo

A jak u was jest z akceptacją i pewnością siebie?