Shyness

czerwca 27, 2020

Shyness

Hej kochani.

Dziś przychodzę do Was z postem, dotyczącym  n i e ś m i a ł o ś c i .

Nieśmiałość — stan psychiczny, w którym obecne są pewne charakterystyczne elementy na płaszczyźnie emocjonalnej, motywacyjnej, poznawczej lub behawioralnej, pojawiający się w sytuacji, gdy jednostka jest lub wyobraża sobie bycie ocenianą przez inne osoby.

                             Wikipedia

Lepiej ująć tej przypadłości w słowach nie mogłam. 

Tak naprawdę, do niedawna sądziłam, że mało jest na świecie osób nieśmiałych, jednakże w momencie, w którym coraz częściej przebywałam w internecie, zauważyłam nowe przypadki nieśmiałych ludzi. 

Okazało się, że jest Nas znacznie więcej, niż przypuszczałam. 

Nas, ponieważ sama do tej grupy ludzi się zaliczam. 

Jedni uważają, że nieśmiałość jest urocza - i najczęściej jest to zdanie osób pewnych siebie - jest też ta druga strona medalu, która uważa to za najgorszą wadę w całym ich życiu. I tak właśnie uważamy My. 

Ja jestem po środku. Z jednej strony nieśmiałość wydaje mi się urocza. To przez nią na moich polikach występuje szkarłatny rumienieć, którego wszyscy tak bardzo uwielbiają, jestem cicha w tłumie, nie wyrywam się do odpowiedzi, ale też nienawidzę tego z całego serca. 

Dlaczego?

Już tłumaczę.

Gdy pomyślę ile razy przez to, zrezygnowałam z jakiejś rzeczy, wydarzenia, wyjazdu, z wypowiedzi na dany temat, czy wzięcia udziału w konkursie, to mogłabym  nie skończyć liczyć do jutra. 

Wielokrotnie odrzucałam propozycje wyjścia do jakiegoś fajnego miejsca, byłam sparaliżowana strachem, gdy miałam iść w większą grupkę ludzi. 

Kiedyś nazwałam sobie moją przypadłość wewnętrznym paraliżem. Czuję się wtedy tak, jakby w moim ciele znajdowała się za mała duszyczka, która nie potrafi kierować odpowiednio moimi kończynami, przez to, że są na nią za duże i w tym wszystkim się gubi. Wiem, wiem dziwne, ale tak czuję naprawdę. 

Coraz mniej mam swój wewnętrzny paraliż, ale nie ukrywam, że czasami jeszcze się pojawia. 

Na przykład wtedy, gdy miałam iść na studniówkę mojego partnera i nie znałam większości osób tam będących. Albo gdy szłam sama plażą, pełną obcych ludzi. Zdarzało się to też na lekcjach, gdy brana byłam do odpowiedzi i od razu jak tylko padło moje imię, robiłam się cała czerwona na twarzy. Mimo tego, że przez 4 lata byłam w klasie z tymi samymi osobami to i tak bardzo się wstydziłam wypowiadać przy nich. 

Najbardziej żałuję tych wszystkich rzeczy, z których zrezygnowałam, ponieważ wstydziłam się albo nie miałam dostatecznie dużo odwagi, żeby kazać zamknąć się temu cichemu głosikowi z tyłu głowy.
Niektóre z tych rzeczy jestem w stanie JESZCZE wykonać w swoim życiu, ale większość przepadła raz na zawsze. I to dobija.
Wolę żałować, że coś zrobiłam, niż że nie spróbowałam, ale jak już mówiłam nie zawsze mi to wychodzi.

Ostatnio odkryłam, że nie lubię, jak ktoś oddaje mi podjęcie decyzji.
Choć bardzo chcę się na coś zgodzić, to w środku mam obawę i zazwyczaj się nie zgadzam. Później tego oczywiście żałuję.
Dlatego takie sprawy, jak wyjście na imprezę, wyjazd dokąś, czy cokolwiek związanego z ludźmi, wolę oddać w ręce kogoś innego, aby dana osoba wybrała co robimy.

Staram się każdego dnia walczyć z moją nieśmiałością, bo wiem, że może mi ona zamknąć nie jedną drogę życia, ale każda osoba nieśmiała, wie że jest to bardzo ciężka walka. Muszę przyzanć, że widzę u siebie już postępy i idę na przód z podniesioną głową, mimo tego, iż czasami się potykam i upadam, to wstaję i walczę dalej. O siebie i swoje życie.

A, czy wy jesteście nieśmiali?
Jeśli tak, to jak sobie z tym radzicie? A może znacie takie osoby?
Chętnie poczytam Wasze komentarze!

Zapraszam Was jeszcze na mojego IG poświęconego fotografii.

INSTAGRAM

Pozdrawiam xoxo
Niallerkaa