5.30, tripy, samochody, mgła i śmiechy

sierpnia 07, 2020

5.30, tripy, samochody, mgła i śmiechy

Kończe sprzątać pokój, zapalam swoją nową świeczkę o zapachu bzu i sięgam pamięcią do ostatniej spontanicznej wycieczki. 

Godzina 5.30 wychodzę z autobusu i w powietrzu czuję zapach mojego weekendu. Dni pracy skończone, można odpocząć, coś porobić. 

Wchodzimy do mieszkania, biegnę po kluczyki od auta - w końcu kupiłam swoje! - w rękę chwytam parę jeansów i zbiegam po schodach na parter. On czeka na mnie już gotowy, również przebrany w czyste ubranie, zamykamy drzwi i idziemy do samochodu. 

Prowadzi swój pojazd, a ja rozkoszuję się widokiem wschodzącego słońca. Jedziemy w miejsce, które wybrał za nasz cel i muszę przyznać, że robi wrażenie! 

Wyskakujemy z auta i biegniemy przed siebie, głośnio się podśmiechując. Opadająca mgła wygląda zjawiskowo na tle całej reszty. 

Robimy sobie kilka zdjęć, a ja znowu czuję radość, mogąc ponownie wrócić do fotografii, którą ostatnio strasznie zaniedbałam. 

Czas płynie w innym tempie, tak jakby przybrał nowy rytm specjalnie dla naszej dwójki. Napawam się nowym widokiem natury i poraz kolejny utwierdzam się w przekonaniu, że świat jest piękny. Z uśmiechem na twarzy i w przemoczonych butach, wracamy z powrotem do samochodu i jedziemy w jeszcze jedno miejsce porobić kilka zdjęć. Mój model przyjmuje różne pozy, a ja świetnie się bawię wcielając się w rolę fotografa. Zdjęcia wyglądają zjawiskowo i nie trzeba robić po tysiąc ujęc. Po kilku minutach wracamy pod mieszkanie, wsiadamy do mojego samochodu i ruszamy, tym razem w miejsce wybrane przeze mnie. 

Uczucie jakie mi towarzyszy przy prowadeniu jest nie do opisanie. Czuję się wolna, choć jeszcze lekko zestresowana. 

Po jakimś czasie dojeżdżamy na miejsce, wychodzimy na zewnątrz i kierujemy się w stronę jednego z wielu pomostów. Gdy już mamy na niego wchodzić, zauważamy łabędzie. Podchodzę do nich najdelikatniej jak potrafię i robię kilka zdjęc z ukrycia, tak aby mnie nie zaatakowały. Wiecie jakie łabędzie są szybkie?! Nie życzę nikomu takiej pogoni, haha. Trzy ujęcia i znikam im z drogi, bo ten biały dziwnie zaczyna się kręcić, więc lepiej nie kusić losu. Dajemy im spokój i idziemy drugą stroną stawu, przez najdłuższy most. Decyzja ta okazuje się bardzo dobrą, bo nagle do głowy przychodzi mi kilka pomysłów na zdjęcia i jak się domyślacie, robimy je. 

Raz ja Jemu, raz On mi. Cały czas mamy przy tym świetną zabawę. Przechodzimy dookoła całego stawu i zatrzymujemy się przy jednym z większych pomostów. Stawiam telefon na ławce, ustawiam samowyzwalacz, a My robimy różne głupie pozy. W tle ptaki śpiewają piękną melodię, świerszcze grają do rytmu, a twarz owiewa nam poranna bryza. Zapach świeżości wgryza się w nożdża, że aż miło oddychać. Postanawiamy wracać do domu, bo baterie w telefonie padają, a ja jak to ja, największy zmarzluch, zaczynam marudzić, że zimno...