Kiedyś, a teraz?

stycznia 06, 2022

Kiedyś, a teraz?

 Hej, hej kochani! 

Jak się czujecie w Nowym Roku? Mam nadzieję, że Sylwester był u Was udany! 

Ja ze swojego jestem ogromnie zadowolona i cieszę się, że spędziłam go w gronie bliskich mi osób.  

Dziś przychodzę z pogawędką bo mam tyle myśli w głowie, ale jakoś nie potrafię z nikim o nich porozmawiać. Raczej chciałabym, ale każdy z kim próbuje, zamiast się wysilić na rozmowę, kwitkuje ją zdaniem "Nic z tym nie zrobisz", "No trudno". 

Co bardzo mnie irytuje, bo ja naprawdę lubię rozmawiać z ludźmi, poznawać ich myśli i wymieniać się swoimi postrzeżeniami.  

Co Dziś przyszło mi do głowy?? 

Doszłam do Wniosku, że ogromnie tęsknię za starymi czasami. Tymi z  mojej wcześniej młodości (nie żebym teraz była stara), ale też tymi wcześniejszmi.  

Dokładniej chodzi mi o to, że brakuje mi czasu, gdzie internet nie był tak bardzo popularny, społeczeństwo nie było tak leniwe i gburowate. 

Mam wrażenie, że wraz ze wzrostem popularności mediów społecznościowych, sama społeczność podupadła.  Ludzie stali się leniwi, niechętni na przygody, ciągle naburmuszeni i wymyślający nowe wymówki.  

Tęsknię za swoimi przygodami.

Chciałabym znów - tak jak kiedyś - wyjść z domu wczesnym porankiem, nie zwracając uwagi na dzień tygodnia, nie brać ze sobą nic, iść po przygodę bez żadnego planu i celu. Chciałabym iść, dobrze się bawić i nie myśleć o tym "a co jeśli?". 

Kiedyś wychodziło się z domu i przebierało nogami kilka kilometrów nie czując zmęczenia.  Czuło się frajdę, radość.  Czuło się panem tego świata, swojego życia.  Chodziło się bez zapowiedzi do kolegów i koleżanek, zapytać czy idą na przygodę z nami. 

Jeśli nie chciał/a to szło się samemu, bez strachu przed nieznanym. 

Tęsknię za tymi spontanicznymi przygodami, których nie miało się jak uwiecznić na zdjęciach, więc znajdowało się różne znaleziska i brało do domu lub wieczorem spisywało się wszystko w pamiętniku   

Tęsknię za tą spontanicznością, brakiem zmartwień o konsekwencje.  

Mam wrażenie, że ludzie teraz za bardzo wszystko sobie komplikują, za bardzo się zastanawiają (ja też wśród nich jestem). Za bardzo szukają wymówek, bo za ciepło, za zimno, bo pada, bo się przeziębie, bo po co? 

Codziennie, a nawet kilka razy w ciągu dnia zadajemy sobie pytanie "a co jeśli?" 

Co jeśli się zgubię? Co jeśli się spóźnię? Co jeśli rozbolą mnie nogi? Co jeśli nic tam nie znajdę? Co jeśli to bez sensu? 

Wykreślmy to zdanie z naszego słownika, z naszej głowy.  

Nie myślmy o tym CO JEŚLI.  

Nikt tego nie wie. Ani Ty, ani Ja. Nikt się tego nie dowie, jeśli nie spróbuję.  

Kiedyś nie myślało się o tym, że można się zgubić.  Gdy takie coś się działo to trzeba było znaleźć właściwą drogę i tyle. Nie martwiliśmy się na zapas. 

Teraz zamartwianie to moje drugie imię.  Przyczepiło się do mnie, jakoś kilka lat temu i trzyma się jakby było przyklejone na kropelkę. Nie umiem się w pełni tego pozbyć, choć codziennie o to walczę.  

Jesteśmy pokoleniem, które lubi wygodę, prawda? 

Mamy wszystko pod nosem, ponieważ Internet zapewnia nam wiedzę na każdy temat.  W Internecie można znaleźć wszystko, można zrobić zakupy, można się wybić.  

Pędzimy w świat cyferek, w świat, w którym każdy udaje idealnego i pokazuje jak dobrze ma się on i jego życie.  Zaczęliśmy po prostu kłamać.  Wiele ludzi nie czuję się szczęśliwa, a mimo to brnie dalej w kłamstwa, że tak nie jest. 

Wiecie czego najbardziej chcę? 

Chcę niespodziewanych, niezaplanowanych przygód.  

Chcę wyjść z domu bez planu, bez celu i przeżyć ten dzień jakby miał być ostatnim. Chcę robić rzeczy związane z przyrodą. Chcę mieć u boku najważniejszą dla mnie osobę i móc się dzielić tym dniem z Nim/Nią. 

Chcę budować wspomnienia. 

Chcę opowiadać kiedyś dzieciom, jak to ich mama wyszła jednego dnia z domu, znalazła się nad stawem i nauczyła się łowić rybę. Jak znalazła na łące piękne kwiaty i usiłowała zrobić wianek dla ich taty. Chcę mieć więcej kontaktu z naturą niż z urządzeniem mobilnym. 

Chcę być częścią natury. 

Największy lęk mam przed tym, że któregoś dnia się obudzę, będę stara i pomarszczona. Jedyne co zostanie z dawnej mnie to te same ciemne oczy.

Usiądę i wspomnienia, które mnie zaleją będą nic nie warte. Nie będzie żadnej natury, nie będzie małych przygód, nie będzie nowych umiejętności.  Będę ja i mój telefon. 

A Wy co o tym myślicie? Według Was życie się polepszyło, czy nie? 

Dajcie mi znać w komentarzu, bo jestem strasznie ciekawa! 

Miłego dnia xoxo